Saturday 1 December 2012

Utharayana - The time of Harvest


The time for transition has come ! Yes, now we are at the threshold of Uttarayana, which is a period of harvest. It is technically called as winter Solstice. The sun’s run in relation to planet earth will shift from the southern run to the northern run – from Dakshinayana to Uttarayana. People who have been spiritually aware have always identified this transition as a possibility for human consciousness to blossom. One of the most famous stories is of Bhishma waiting on his deathbed of arrows for many weeks. Though he was severely injured, he held onto his life until Uttarayana came because he wanted to make use of this transition in nature, to make his own transition possible. Gautama also attained on the third full moon day after Uttarayana. And in South India, there are examples of innumerable saints, sages, siddhas and yogis who have made the transition during this period.
During the southern run, what is below the anahata can be purified very easily. During the northern run, what is above the anahata can be worked much more easily. That is why in terms of sadhana, Dakshinayana is for purification. Uttarayana is for enlightenment. So this is the time to harvest, and it is also the reason agricultural harvests begin during this period. Pongal is the harvest festival. So it is not only the time of harvesting food grains, but it is also the time to harvest human potential. ( Every other culture celebrates the harvest - like our pongal in after the beginning of Utharayana. Source: Wiki )
The human body, if brought to a certain level of intensity and sensitivity, is a cosmos by itself. Everything that happens in the external sphere, in a subtle way, manifests in the body. It is happening to everybody, it is just that most people do not notice this. But a more organized and purposeful rearrangement of the human mechanism could be done if one becomes conscious of the external movement and aligns that with the movement that is happening within the human system. If you want this body of flesh and bone to imbibe the nature of the cosmic body, understanding and being in tune with this movement of Uttarayana and Dakshinayana is very essential.

Sunday 18 November 2012

Relationship


Now our yoga club members are gettting married and this post is about a piece of wisdom for them !! 
Let's say you planted a coconut tree and a mango tree in your garden when they were young saplings, and they were the same height. You thought they would get along pretty well, a great love affair! And if both of them remained stunted and never grew, they would remain compatible. But if both of them grow to their full potential, they will grow to different heights, shapes and possibilities.
If you are looking for sameness between two people, the relationship will always fall apart. After all, a man and a woman come together because they are different. So it is the differences that brought you together, and the differences may become starker and more manifest as one grows. Unless you learn to enjoy the differences as you grow, falling apart or growing apart will naturally happen. If you are expecting both people to grow in the same direction and in the same way, that is unfair to both people. It will curtail and suffocate both of their lives. Whether you fall apart in years, in months or in days simply depends on how fast you are growing.
This whole expectation that the person who partners with you should be just like you is a sure way to destroy a relationship. It is a sure way to destroy the garden. Allow, nurture and enjoy the differences between you and your partner. Otherwise, the situation will be maintained in such a way where one person is compulsively dependent upon the other, or both people are compulsively dependent upon each other.
We need to understand that relationships happen because of certain needs -- physical, emotional and psychological needs. Whatever the nature of the relationship, the fundamental aspect is you have a need to be fulfilled. We may claim many things for why we have formed a relationship, but if those needs and expectations are not fulfilled, relationships will go bad.
And as people grow and mature, these needs change. When these needs change, what looked like everything between two people will not feel the same after some time. But we do not have to base a relationship on these same needs forever and feel that the relationship is over. We can always make the relationship mature into something else.
Whatever the needs that brought people together need not be the fundamentals of a relationship forever. The very fundamentals of a relationship have to change as time passes, and as one ages and matures in many different ways. If that change is not made, growing apart or falling apart is definitely a certainty. So wishing you a happy happy married life Kani akka, vino akka, sathish anna, Rathin anna and others who are going to start their married life !!!!!

Saturday 3 November 2012

History of Yoga


In ancient times, India did not exist as one country. Its people were not of the same religion, race or language. But still, a sense of unity existed throughout the land because of the common spiritual ethos that the people carried in them. The spiritual ethos was such that, whether an individual was a king or a peasant, there was only one ultimate goal for everybody – liberation. This is a result of the phenomenal amount of spiritual work done in this country. One person is largely responsible for this who is of paramount significance in the shaping of human consciousness. Who is he ?

According to the yogic lore, over fifteen thousand years ago, Shiva attained to his full enlightenment and abandoned himself in an intense ecstatic dance upon the Himalayas. When his ecstasy allowed him some movement, he danced wildly. When it became beyond movement, he became utterly still. People saw that he was experiencing something that nobody had known before, something that they were unable to fathom. Interest developed and people came wanting to know what this was. They came, they waited and they left because the man was oblivious to other people’s presence. He was either in intense dance or absolute stillness, completely uncaring of what was happening around him. Soon, everyone left…

Except for seven men.
These seven people were insistent that they must learn what this man had in him, but Shiva ignored them. They pleaded and begged him, “Please, we want to know what you know.” Shiva dismissed them and said, “You fools. The way you are, you are not going to know in a million years. There is a tremendous amount of preparation needed for this. This is not entertainment.”

So they started preparing. Day after day, week after week, month after month, year after year, they prepared. Shiva just chose to ignore them. On a full moon day, after eighty-four years of sadhana, when the solstice had shifted from the summer solstice to the winter solstice – which in this tradition is known as Dakshinayana – the Adiyogi looked at these seven people and saw that they had become shining receptacles of knowing. They were absolutely ripe to receive. He could not ignore them anymore. They grabbed his attention.
He watched them closely for the next few days and when the next full moon rose, he decided to become a Guru. The Adiyogi transformed himself into the Adi Guru; the first Guru was born on that day which is today known as Guru Pournami. On the banks of Kanti Sarovar, a lake that lies a few kilometers above Kedarnath, he turned South to shed his grace upon the human race, and the transmission of the yogic science to these seven people began. The yogic science is not about a yoga class that you go through about how to bend your body – which every new born infant knows – or how to hold your breath – which every unborn infant knows. This is the science of understanding the mechanics of the entire human system.
After many years, when the transmission was complete, it produced seven fully enlightened beings – the seven celebrated sages who are today known as the Saptarishis, and are worshipped and admired in Indian culture. Shiva put different aspects of yoga into each of these seven people, and these aspects became the seven basic forms of yoga. Even today, yoga has maintained these seven distinct forms.
The Saptarishis were sent in seven different directions to different parts of the world  including Asia, ancient Persia, northern Africa, and South America. to carry this dimension with which a human being can evolve beyond his present limitations and compulsions. They became the limbs of Shiva, taking the knowing and technology of how a human being can exist here as the Creator himself, to the world. Time has ravaged many things, but when the cultures of those lands are carefully looked at, small strands of these people’s work can be seen, still alive. It has taken on various colors and forms, and has changed its complexion in a million different ways, but these strands can still be seen.
The Adiyogi brought this possibility that a human being need not be contained in the defined limitations of our species. There is a way to be contained in physicality but not to belong to it. There is a way to inhabit the body but never become the body. There is a way to use your mind in the highest possible way but still never know the miseries of the mind. Whatever dimension of existence you are in right now, you can go beyond that – there is another way to live. He said, “You can evolve beyond your present limitations if you do the necessary work upon yourself.” That is the significance of the Adiyogi and thats why he is being worshipped all over India !!


Wednesday 17 October 2012

நவராத்திரி – தேவியின் பாதை



யோகக் கலாச்சாரத்தில், தட்சிணாயன காலத்தை சாதனா பாதை என்று அழைப்பார்கள். உத்தராயணத்தை ஞானப் பாதை என்று அழைப்பார்கள். சாதனா பாதையில் இது தேவியின் பாதை. சில வகையான சாதகர்கள் சில வகையான சாதனாக்களை அன்றைய தினத்திலிருந்து செய்யத் துவங்குவார்கள். அடிப்படையில் இது பெண் தெய்வத்துக்கான காலகட்டம். இந்த காலகட்டம் தேவிக்கு உரியது. இந்த காலகட்டத்தில் பூமி கனிவாகிவிடுகிறது. பூமியின் வடக்கு அரைகோளப் பகுதி மென்மையாகிவிடுகிறது. ஏனென்றால் இச்சமயத்தில் பூமியின் வடக்குப் பகுதிக்கு சூரிய வெளிச்சம் மிகவும் குறைவாகக் கிடைக்கிறது. எனவே அனைத்துமே மென்மையாகி, பெண் தன்மை மிகுந்தவையாகிவிடுகின்றன. எதுவும் மிகத் துடிப்பாக இருப்பதில்லை. எனவே இது பெண்மையின் காலகட்டம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. எனவே பெண்மையின் காலகட்டத்தின் துவக்கம்தான் நவராத்திரி அல்லது தசரா. இப்பண்டிகை முழுக்க முழுக்க தேவிக்கு உரியது.
இந்த நவராத்திரி கொண்டாட்டத்தில் இந்தியா முழுவதும் உள்ள கோவில்களில் சிறப்பு மிக்க விஷயங்கள் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கின்றன.  சில வகையான யோகா சாதனைகளில்  இருப்பவர்களுக்கு அது எந்த நாளாக இருந்தாலும் அது ஒன்றுதான். ஆனால் மற்றவர்களுக்கு குறிப்பிட்ட காலகட்டங்கள் முக்கியமானவை என்பதால் அவர்கள் இந்த வாய்ப்பினை பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். இயற்கை அளிக்கும் சிறிய உதவிகளை பயன்படுத்திக் கொள்வது நல்லது. எனவே இந்த ஒன்பது நாட்களும், அதை முழுமையாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். நிச்சயம் வேலைப்பளு இருக்கும். இருந்தாலும் தேவியுடன் நீங்கள் சிறிது நேரம் செலவழிக்க வேண்டும். இந்த ஒன்பது நாட்களில் அப்படி செய்வது மிகவும் நல்லது. 
கல்லூரியில் இருப்பவர்கள் ஒரு முறையேனும் பண்ணாரிஅம்மன்  கோவிலுக்குச் சென்று வாருங்களேன் !தினசரி மாலை தேவிக்கு சிறப்பு அபிஷேகங்களும் உற்சவ மூர்த்தி ஊர்வலமும் கோவிலில் நடைபெறும்.

Tuesday 16 October 2012

Navaratri – Making Use of Nature’s Support


Navaratri is dedicated to the feminine nature of the Divine. Durga, Lakshmi, and Saraswati are symbols of three dimensions of the feminine. They also represent the three basic qualities of existence – tamas, rajas, and sattva. Tamas means inertia. Rajas means activity, passion. Sattva, in a way, is the breaking of boundaries, dissolution, melting and merging. Among the three celestial objects, with which the very making of our bodies is very deeply connected – the Earth, the Sun, and the Moon. Mother Earth is considered tamas, the Sun is rajas, the Moon is sattva.

Those who aspire for power, for immortality, for strength, will worship those forms of the feminine which are referred to as tamas, like Kali or Mother Earth. Those who aspire for wealth, for passion, for life and various other gifts that the material world has to offer, naturally aspire towards that form of the feminine which is referred to as Lakshmi or the Sun. Those who aspire for knowledge, knowing, and transcending the limitations of the mortal body, will aspire for that aspect of the feminine which is referred to as sattva – Saraswati is the representative of that – or the Moon.
Tamas is the nature of the Earth, and she is the one who gives birth. The gestation period that we spend in the womb is tamas; it is a state which is almost like hibernation, but we are growing. So tamas is the nature of the Earth and of your birth. You are sitting on the earth; you must just learn to simply be one with her. You are anyway a part of her. Only when she wishes she throws you out; when she wishes she sucks you back.
So this Navaratri, there are beautiful things will be happening in temples. Enjoy the Navaratri and make use of it. Because those of you who are on certain type of sadhana and a few others, what day it is, it doesn’t matter. But for all others it will matter. Making use of little-little supports that nature offers is good to make use of. Going on your own steam is not impossible, not many people made it, that’s all. So make use of these nine days. If you’re not much burdened with heavy schedules for these nine days, please make use of it for what it is. You should spend some time in the temples; it’ll be very good to do that in these nine days.

Saturday 13 October 2012

மஹாளய அமாவாசை


தசராவின் துவக்கத்தைக் குறிக்கும் அமாவாசை தினம் மஹாளய அமாவாசை என்று அழைக்கப்படுகிறது. நம் வாழ்க்கையில் பங்கெடுத்த அத்தனை தலைமுறை மக்களுக்கும் நம்முடைய நன்றியை வெளிப்படுத்தும் விசேஷமான நாளாக மஹாளய அமாவாசை விளங்குகிறது.
இந்த பூமியில் சுமார் 2 கோடி வருடங்களாக மனிதர்களும், அவனுடைய மூதாதையர்களும் வசித்து வருவதாக விஞ்ஞானிகள் கூறுகிறார்கள். இது மிக நீண்ட காலம். நமக்கு முன் இங்கு வாழ்ந்த லட்சக்கணக்கான தலைமுறையினர் நமக்கு ஏதோ ஒன்றை கொடுத்துச் சென்றிருக்கிறார்கள். நாம் பேசும் மொழி, நாம் உட்காரும் விதம், நம் உடைகள், நம் கட்டிடங்கள் என்று இன்று நமக்குத் தெரிந்த அனைத்துமே நமக்கு முன்பிருந்த தலைமுறையினரிடமிருந்து வந்தவைதான்.
இந்த பூமியில் மிருகங்கள் மட்டும் வசித்து வந்தபோது, உயிர் வாழ்தல், உண்ணுதல், உறங்குதல், இனப்பெருக்கம் செய்தல், பின்னொரு இறந்து போதல் என்பது மட்டும்தான் வாழ்க்கையாக இருந்தது. பிறகு உயிர்வாழ மட்டும் தெரிந்த இந்த மிருகம் மெதுவாக பரிணாம வளர்ச்சி பெறத் துவங்கியது.
குறுக்குவாக்கில் இருந்து வந்த இது, மெதுவாக எழுந்து நிற்கத் துவங்கியது; மூளை வளரத் தொடங்கியது; இந்த மிருகத்தின் செயல்திறன் திடீரென்று பெருக ஆரம்பித்தது. மனிதனைப் பற்றிய ஒரு குறிப்பிடத்தகுந்த விஷயம் என்னவென்றால், நம்மால் கருவிகளைப் பயன்படுத்த முடியும். கருவிகளைப் பயன்படுத்தத் தெரிந்ததால், அவற்றை உருவாகும் தொழில்நுட்பங்களையும் உருவாக்கினோம்.
ஒரு நாள் ஒரு மனிதக் குரங்கு தன் கைகளினால் சண்டை போடாமல், மற்றொரு விலங்கின் தொடை எலும்பை எடுத்து சண்டை போட்டது. தன்னுடைய சொந்த உடலைத் தவிர, வேறொன்றை எடுத்து தன் வாழ்க்கைக்குப் பயன்படும் கருவியாக மாற்றிக் கொள்ளும் புத்திசாலித்தனம் அதற்குத் துவங்கியது. அதுதான் ஒரு வகையில் இந்த பூமியில் மனித உயிரின் தொடக்கமாக அமைந்தது. இன்று நாம் இருக்கும் நிலைக்கு, அவர்கள் நமக்குக் கொடுத்தவைதான் காரணம்.
இப்போது மனிதர்கள், மிருகங்களை விட இன்னும் நன்றாக இருக்கும் வகையில் தங்களது வாழ்க்கைகளை வடிவமைத்துக் கொள்ளத் துவங்கிவிட்டார்கள். உறைவிடங்கள், கட்டிடங்கள், ஆடைகள் வந்துவிட்டன.
இந்த பூமியில் மனிதர்களால் ஏகப்பட்ட விஷயங்கள் நடந்தேறிவிட்டன. நெருப்பை உண்டாக்குவது போன்ற எளிய விஷயங்களிலிருந்து, சக்கரத்தைக் கண்டுபிடித்ததுவரை எண்ணற்ற பல விஷயங்கள், மூதாதையர்கள் கொடுத்த சொத்துக்களாக தலைமுறை, தலைமுறைகளாக கைமாறி வந்திருக்கின்றன.


இவையெல்லாம் நமக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதால்தான் இன்று நாம் இப்படி இருக்கிறோம். உதாரணத்திற்கு மனிதர்கள் ஆடைகளையே உடுத்தாமல் இருந்து, நீங்கள்தான் சட்டை என்று ஒன்றை உருவாக்கும் முதல் மனிதராக இருந்தால், அது அத்தனை சுலபமானதாக இருக்காது. எப்படி ஒரு சட்டையைத் தைப்பது என்று கண்டுபிடிப்பதற்கே பல வருடங்கள் ஆகிவிடும்.
இன்று நம்மிடம் இருக்கும் அத்தனை விஷயங்களையும் நாம் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொண்டுவிட்டோம். ஆனால் நமக்கு முன்பிருந்த தலைமுறையினர் இல்லாமல், முதலில் நம்மால் இங்கே இருந்திருக்கக்கூட முடியாது.
இரண்டாவது, அவர்களுடைய பங்களிப்புகள் இல்லாமல், இன்று நம்மிடையே இருக்கும் பொருட்கள் எதுவும் இங்கு இருந்திருக்காது. எனவே அவர்களை சாதாரணமாக நினைக்காமல், அவர்கள் அனைவரின் மீதும் நாம் கொண்டுள்ள நன்றியை வெளிப்படுத்தும் நாள் இன்று. நடைமுறையில் இது ஒருவர் தனது இறந்து போன பெற்றோர்களுக்குச் செய்யும் சடங்காகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால் உண்மையில் இது நமக்கு முன்னால் இங்கே வாழ்ந்த அத்தனை மூதாதையருக்கும், அவர்களது அத்தனை தலைமுறையினருக்கும் நம்முடைய நன்றியின் வெளிப்பாடு.
இந்த நேரத்தில்தான், இந்திய துணைக்கண்டத்தில், புதிய பயிர்கள் விளைச்சலின் பலனைத் தரத் துவங்கியிருக்கும். நமது மூதாதையர்கள் மேல் கொண்ட மரியாதையையும் நன்றியையும் வெளிப்படுத்தும் விதமாக, நவராத்திரி, விஜயதசமி மற்றும் தீபாவளி போன்ற பண்டிகை கொண்டாட்டங்களில் திளைப்பதற்கு முன்னால், அந்த விளைச்சலை அவர்களுக்குப் பிண்டமாகப் படைத்து அர்ப்பணிக்கிறோம்.

Sunday 26 August 2012

அவன் பெயர் கண்ணன்


கிருஷ்ணன், அவன் நேரான ஆள் அல்ல. சற்றே முரட்டுத்தனம் கொண்டவன். நிற்கும் போது கூட நேராக நில்லாமல் ஒரு காலை மடித்து வைத்தே நின்று காட்சியளிப்பான். எதைச் செய்தாலும் தனக்கென ஒரு தனி பாணி வகுத்துக்கொண்டு அதன்படியே நின்றான். நடந்தான். வாழ்ந்தான்.
கிருஷ்ணன் காலை மடித்து நின்று ஒயிலாகக் காட்சியளித்தது மட்டுமல்ல, தனது கிரீடத்தில் மயிலிறகு இன்றியும் ஒரு நாளும் காட்சியளித்ததில்லை.
ஏன் அவ்வாறெல்லாம் செய்தான் அவன்?
மயில் வர்ணனைக்கு அப்பாற்பட்டதோர் அழகான பறவை. அது தோகை விரித்தாடுவதைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?
உலகில் வேறெங்கும் இல்லாத அளவுக்கு பாரதத்தில் மயில்கள் அதிகம். விருந்தாவனத்திலும் ஏராளமான மயில்கள் இருந்தன. தோகை அதிகம் கொண்ட ஆண் மயில்கள் ஆண்டு முழுவதும் இறகுகளை உதிர்க்கும். மயிலிறகுகளுக்காக அவற்றைக் கொல்ல வேண்டியதில்லை. தரையிலிருந்தே பொறுக்கிக் கொள்ளலாம்.
மயிலிறகு எவ்வளவு அழகானதென்பது பார்த்தாலே தெரியும். மயிலின் நிறமென்பது எவராலும் எளிதில் உருவாக்க இயலாத இயற்கையின் உன்னதப் படைப்பு. அழகுக்கு அர்த்தம் அளிக்கும் மயிலிறகு எப்போதுமே போற்றத்தக்க விஷயம். கிருஷ்ணனுக்கோ மயிலிறகுகள் மீது அப்படி ஒரு பித்து.
அவன் அலங்காரப் பிரியன். அவனும், பலராமனும் பட்டு வேட்டியைப் பஞ்சகச்சமாகக் கட்டிக் கொள்வார்கள். பலராமன் எப்போதும் கிருஷ்ணனின் உடல் நிறமான நீலவண்ணப்பட்டு வேஷ்டியையே கட்டிக்கொள்வான்.
கிருஷ்ணனோ பலராமனின் உடல் நிறத்தில் இருக்கும் பட்டுப் பீதாம்பரத்தை அணிந்து கொள்வான். அவனது பீதாம்பரத்தின் மடிப்பு ஒவ்வொன்றும் அவ்வளவு நேர்த்தியாக அடுக்கப்பட்டிருக்கும்.
அவனுக்குத் தலையில் அலங்காரமாகச் சூட்டிக்கொள்வதற்கென ஒரு கிரீடம் வழங்கப்பட்டிருந்தது. அதில் அவன் மயிலிறகுகளைச் செருகிக் கொள்வான். மயிலிறகு இன்றி வெளியே சென்றதே இல்லை.
குழந்தைப் பருவத்தில் கூட நேர்த்தியான தோற்றத்துடன் தன்னைக் காட்டிக் கொள்வதில் விருப்பமுள்ளவனாக இருந்தான்.
மனதிலும், செய்யும் செயல்களிலும், அணியும் ஆடைகளிலும் வெளிப்படுத்தும் உணர்வுகளிலும் எப்போதும் உன்னதமானவாகவே இருக்க விரும்பினான்.
அவன் ஒரு நாளும் சோர்வாகவோ, வாட்டமாகவோ காட்சியளித்து மக்கள் பார்த்ததேயில்லை. சில சமயங்களில் அவனும் வாட்டமாக இருந்தான். ஆனால் அந்தத் தருணங்களில் அவன் மற்றவர் பார்வையில் படுவதைத் தவிர்த்தான்.
உடலில் ஏற்பட்ட தொய்வு என்றாலும் சரி, மனதில் ஏற்பட்ட வாட்டமாயினும் சரி, உணர்வுகளில் நேர்ந்த சரிவாயினும் சரி, எதையும் வெளிக்காட்டாமல் தன்னை உன்னதமாகவே ஒவ்வொரு பொழுதிலும் வெளிப்படுத்திக் கொண்டான்.
நீங்கள் வாழ்க்கையை உண்மையிலேயே நேசித்தால் உங்களை எப்போதும் உன்னதமாக வெளிப்படுத்திக் கொள்வதில் கவனமாக இருப்பீர்கள்.
ஆனால் மக்களோ நேசமுடன் இருப்பது என்றால் அழுது வடிவது என்று அர்த்தப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அன்பாக இருக்க வேண்டுமென்றால் ஆனந்தமாக இருக்கக்கூடாது என்று நினைக்கிறார்கள். ஒருவரை நேசிக்கிறீர்கள் என்றால் அவர்களிடம் உங்களை வசீகரமாகப் பளிச்சென்றுதானே வெளிப்படுத்திக் கொள்ளவேண்டும்.?
மக்களால் நீண்ட நேரம் மகிழ்ச்சியைத் தாங்க முடிவதில்லை. வாழ்க்கையை நேசிக்கிறீர்கள் என்றால், வாழ்க்கையின் மீது உண்மையிலேயே அக்கறை இருக்கிறது என்றால் நீங்கள் எப்போதும் கொண்டாட்டமாகத்தான் இருக்கவேண்டும்.
நீங்கள் வாட்டமான முகத்துடன் காட்சியளித்தீர்கள் என்றால் வாழ்க்கையின் மீது அக்கறையே இல்லை என்று பொருள்.
அடுத்த வினாடியே உங்களை மரணம் தழுவப்போகிறது என்ற நிலை ஏற்பட்டால் கூட நீங்கள் ஆனந்தமாக விடை பெறவேண்டும். அதுதான் நேசம். அதைத்தான் கிருஷ்ணன் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணத்திலும் வெளிப்படுத்தினான். காலை மடித்து நின்று ஒயிலாகக் காட்சி தந்தான். தலைக்கிரீடத்தில் மயிலிறகு சூட்டிக் கொண்டான்.